История - готовые работы

fig
fig

1917 год для Беларусі – гэта год, калі вырашаўся лёс, будучыня нашай нацыі. Той час – гэта час вялiзных страсенняу, калi поунасцю змянялася палiтычная карта свету.
Працэс змен не абыйшоу стараной i нашу краiну – менавiта тады была зроблена першая спроба стварэння незалежная беларускай дзяржавы на сучасным этапе развiцця. Гэта спроба мела вялікае гістарычнае значэнне. Абвяшчэнне незалежнасці Беларускай Народнай Рэспублікі і дзейнасць яе Рады зрабілі ўплыў на развіццё нацыянальнай самасвядомасці беларускага народа. Не дабіўшыся ўлады, Рада БНР тым не менш прымусіла бальшавікоў пераглядзець сваю палітыку ў адносінах да беларусаў.
Мэтай гэтай работы зъяуляецца аналiз асноуных падзей, звязаных с утварэннем БНР i беларускiм нацiянальна-вызваленчым рухам таго часу.

Можна вылучыць шмат прычын, якія прывялі Рэч Паспалітую да падзелаў. Галоўная з іх відавочна палітычны лад Рэчы Паспалітай, які заканамерна падрываў самыя асновы дзяржаўнасці. Найбольш небяспечным было спалучэнне знакамітых “залатых шляхецкіх вольнасцей”: выбранне манарха, liberum veto, “Pacta conventa”, “канфедэрацыі”, “рокашы”.
Самую дакладную характарыстыку тагачаснаму становішчу Рэчы Паспалітай дала сама шляхта ў прыказцы «Польшча трымаецца на бязладдзі». Бязладдзе гэта стала вынікам разіцця «залатых» шляхецкіх вольнасцей, ці, лепш сказаць, злоўжывання імі. Ужо ў другой палове XVII ст. стала відавочным, што пашырэнне шляхецкай дэмакратыі пры паслабленні цэнтральнай каралеўскай улады вядзе да яе перадачы ў рукі алігархаў, якія фінансава закабалялі шляхту, робячы яе сваім васальным акружэннем. Але ні водная з груповак не мела сілы ўзяць уладу. Адсюль -- разгул анархіі. Яшчэ ў 1669 г. сейм прыняў пастанову, дзе гаварылася, што «ўсялякае новаўвядзенне ў Рэчы Паспалітай можа быць небяспечным і прывядзе да вялікіх хваляванняў. Неабходна сейму сачыць за тым, каб нічога не падвяргалася змяненням». Але ў канцы XVII--XVIII ст. гэта неабходнасць для сейма адпала, бо шляхецкае права liberum veto, па якому нават аднаму дэпутату дазвалялася сарваць сейм, практычна паралізавала работу гэтага вышэйшага органа ўлады. Пасля першага прымянення гэтага права ў 1652 г., калі дэпутат Упіцкага павета В. Сіцынскі па жаданню Я. Радзівіла не згадзіўся з пастановай сейма, па 1764 г. з 55 сеймаў Рэчы Паспалітай такім чынам было сарвана 48.
Але апекаваць за непарушнасцю шляхецкіх вольнасцей знайшлося каму. Сквапныя суседзі Рэчы Паспалітай, як клапатлівая маці, ахоўвалі непарадак у Рэчы Паспалітай. Так, расійска-прускі саюзны дагавор 1764 г. меў сакрэтны артыкул, паводле якога саюзнікі абавязваліся захоўваць у Рэчы Паспалітай шляхецкую канстытуцыю, вольныя выбары караля і liberum veto. Пункт гэты, асабліва з боку Расійскай імперыі, выконваўся рупліва.
На сейме 1764 г. было ўведзена абмежаванне на ўжытак права liberum veto -- рашэнне эканамічных пытанняў прымалася большасцю галасоў і сеймавым паслам дазвалялася не прытрымлівацца наказаў сеймікаў, калі тыя пярэчылі думцы большасці.
Гэта былі першыя памкненні палітычных рэформ. Але і яны прывялі да выбуху незадаволенасці з боку рэакцыйнай магнатэрыі, якая імкнулася да неабмежаванай улады.
У 60-ыя гады XVIII ст. Расія і Прусія яшчэ шукалі зачэпак, каб дыктаваць сваю волю ўладам Рэчы Паспалітай. Такой зачэпкай стала «дысідэнцкая» праблема. Перад сеймам расійскім бокам было пастаўлена пытанне поўнага ўраўнавання ў правах некатолікаў («дысідэнтаў») з католікамі, згодна дагавору Расіі з Рэччу Паспалітай 1686 г. Сейм станоўча пытанне не вырашыў, чым кінуў Рэч Паспалітую ў апошняе трыццацігоддзе крывавых, непатрэбных для выратавання дзяржавы канфліктаў. Пад патранажам Расіі і Прусіі ў 1767 г. стварыліся ў Слуцку праваслаўная, а ў Торуні пратэстанцкая канфедэрацыі, якія ставілі мэтай дасягненне роўнасці вернікаў розных канфесій у Рэчы Паспалітай. Апошнім аргументам У спрэчцы паміж слуцка-торуньскімі канфедэратамі і сеймавым засядацелямі на карысць першых было 40-тысячнае расійскае войска.
У 1768 г. сейм задаволіў памкненні «дысідэнтаў» і даў роўныя правы з католікамі. Але ж былі скасаваны старажытныя нормы, узвышаючы каталіцкую шляхту над некаталіцкай. Супраціўнікі парушэння «старыны» пад старшынствам Ю. Пуласкага арганізавалі ў Бары, што на Украіне, канфедэрацыю, якая аб'яднала даволі шырокія колы шляхецкага саслоўя ўсёй Рэчы Паспалітай. Аднак супрацьстаяць моцы расійскага войска канфедэрацкія атрады не змаглі. Пасля гэтых падзей пад уздзеяннем абвастрыўшайся міжнароднай сітуацыі адбываецца першы падзел Рэчы Паспалітай.

«…Царство мое не от мира сего» (Ин. 18.36)… Эта короткая евангельская фраза, произнесенная Спасителем человеку, которого всемогущая Римская империя назначила прокуратором незначительной провинции, на все века христианской истории положтт незримый, но и несокрушимый предел между двумя царствами - Царством Божиим и царством Кесаря. Царство Божие не от мира сего, потому что мир лежит во зле и граждане этого злого мира более возлюбили тьму греха, нежели свет Истинны. Однако, "… Свет во тьме светит и тьма не объяла его" (Ин. 1:5).
По усмотрении Божию и тьма языческой государственности была удостоена просвещения светом Христовой Истины.
"Маленькая группа учеников, могущая вся поместиться в одной комнате: рыбаки - "простые и неграмотные" - по описанию Луки, женщины, несколько родственников и друзей Учителя, вот все "малое стадо", оставшееся после Иисуса Назарея". (1.10) И эта маленькая группа, подобно закваске, умудрилась коренным образом перестроить весь мир, стать началом новой эры, нового царства; эры, которая принципиально отличалась от эры минувшей, поскольку ее начинателем был Сын Божий, осуществивший в Своей жизни Царство Божие и даровавший это Царство людям.
История христианской церкви насчитывает порядка двух тысяч лет. При этом с исторической точки зрения очень интересно наблюдать эволюцию взаимоотношений между ней и государством. Эта история – страницы, которые написаны кровью и потом. Это гонения, направленные против церкви, с одной стороны и пуританское общество, подчиненное ей – с другой. В связи с этим данная работа является весьма актуальной. Ее основной целью является краткое описание истории зарождения христианской церкви как таковой, ее становления и взаимодействия церковных институтов с властями.
Для достижения цели необходимо последовательно рассмотреть ряд этаов в развитии христианской церкви и ее взаимодействие с обществом и государством на каждом из этих этапов.
В ходе выполнения работы использовались труды А. Шмемана и Ю. Смирнова.

В современном обществе все больше растет интерес к дворянской культуре, дворянскому воспитанию. Дворянское воспитание приносило удивительные плоды. Аристократ – это совершенно особый тип личности, человек необыкновенной честности, благородства и тонкости чувств.
Информацию о генеалогии белорусского дворянства (шляхты) можно найти в общих источниках: метрических книгах, ревизских сказках (в них дворян включали до 1816 г.), в актовых книгах гродских и земских судов Речи Посполитой, документах судебных органов Российской империи и других источниках. Кроме того, имеются специальные источники по дворянской генеалогии. Они находятся в фондах дворянских депутатских собраний (существовали в каждой губернии), а также в фондах губернских и уездных предводителей дворянства. В дворянских депутатcких собраниях осуществлялась процедура признания и утверждения шляхетских родов бывшей Речи Посполитой в дворянстве Российской империи. Материалы о каждом роде, проходившем эту процедуру, отражены в протоколах выводных комиссий, родословных книгах, делах о дворянстве рода.
Дневники, мемуары, художественная литература представляют нам обширный материал, демонстрирующий, как целой системой требований и правил воспитывались, вырабатывались в дворянском ребенке необходимые качества. С современных позиций дворянское воспитание кажется чрезмерно строгим, даже суровым, жестким. Но мы не должны принимать эту строгость за недостаток любви. Она объясняется, во-первых, ясным представлением о том, какого человека следует воспитать; во-вторых, убеждением, что сделать это можно.
Воспитание белорусского дворянства является актуальной темой современности, так как тема совершенно не изучена в литературных источниках и имеет мало исторических фактов, в силу разброса белорусских земель по временным и географическим параллелям. Знание истории – это предвидение будущего.

Славяне вылучылicя з iндаеурапейскай моуна—этнiчнай супольнасщ у самастойную групоуку прыкладна да сярэдзшы I тысячагоддзя да н.э. Масавыя мiграцыi людзей у эпоху Вялiкага перасялення народау (III — VII ст. н.э.) уплывалi i на рухомасць славян.
У V—VI ст. н.э. яны з'явiлiся на Балканах, адкуль пачалi рухацца у бок багатых рымскiх правiнцый i на усход. Прынята лiчыць, што менавгга з гэтым працэсам звязана з'яуленне у Цэнтральнай i Усходняй Еуропе першых бясспрэчна славянскiх археалагiчных помнiкау, вядомых як культура пражскага тыпу.
На тэрыторыю Беларусi першыя славяне прыйшлi з поудня прыкладна у VI—VII ст., калi узрост балцкiх старажытнасцяу тут сягау ужо двух тысячагоддзяу. Храналагiчна гэта супала з пачаткам распаду агульнаславянскай мовы. Моцная славянская групоука з'явiушаяся тады на Украiне i на поуднi Беларусi, нiжэй Прыпяцi. Але абшары на поунач ад гэтага краю славяне пачалi асвойваць толью у VIII ст. Што ж да пауночных i заходнiх зямель краiны, дык ix тут не было да IX ст.
Мэтай гэтай работы з’яуляецца агляд працэса станаулення дзяржаунасцi на беларускiх землях сярод усходнiх славян. Акрамя гэтага, падрабязна разгледжваецца такое дзяржаунае утварэнне, як Турава-Пiнскае княства.

Контрольная работа содержит 2 теоретических вопроса.

Вопрос 1
Социально-политические изменения в русских землях в XIII-XV веках. Русь и Орда: проблемы взаимовлияния. Специфика формирования единого российского государства со столицей в Москве
Вопрос 2
Октябрьский переворот 1917 года и приход к власти большевиков. Современные оценки возможных альтернатив выбора исторического пути. Первые политические и социально-экономические преобразования советской власти.

Назва "Літва" (Lituae) упершыню згадана ў Кведлінбургскіх летапісах у 1009. Зараджэнне дзяржавы адносяць да X-XIII стагоддзям. Па меры станаўлення феадальнага ладу ў балтаў фармаваліся асобныя гаспадарчыя тэрыторыі - землі, кіраваныя князямі (долі). Суседнія землі этнічна роднасных літоўскіх плямёнаў аб'ядноўваліся ў палітычныя і ваенныя саюзы. Сведчаннем існавання такіх дадзяржаўных аб'яднанняў лічыцца дамова 1219 паміж галіцка-валынскімі князямі і 21 літоўскім князем. У дамове сярод 5 старэйшых князёў згадваецца Міндоўг (літ. Mindaugas; 1238-1263). Пераняўшы ўладу ў сваёй долі ад бацькі, ён ок. 1240 знішчыў або выгнаў супернікаў і аб'яднаў пад сваёй уладай частка земляў балтаў. Так у пачатку XIII стагоддзі на тэрыторыі цяперашняй Літвы і часткі Беларусі ўтварылася Вялікае княства Літоўскае.
Мэта сапраўднай працы - расчыніць асаблівасці ўзнікнення Вялікага княства літоўскага.

Узнайте стоимость работы онлайн!
Предлагаем узнать стоимость вашей работы прямо сейчас.
Это не займёт
много времени.
Узнать стоимость
girl

Наши гарантии:

Финансовая защищенность
Опытные специалисты
Тщательная проверка качества
Тайна сотрудничества